علی اکبر شیدا (زاده 1222 خورشیدی در شیراز) موسیقیدان، ترانه سرا و شاعر ایرانی دوره قاجار است.

شیدا در سال های اوج جنبش ادبی موسوم به «بازگشت» رشد یافت، که از اوایل سده دوازدهم هجری آغاز شد و با گرایش به تصوف و سرمشق گرفتن از سعدی و حافظ، راه رجعت به فضای فکری و موسیقایی قرن های هفتم و هشتم و نهم هجری فراهم گشت.

میرزا علی اکبر در شعر و ترانه تخلص شیدا را انتخاب نمود و به خاطر پیوستگی با حلقه درویشان لقب مسرورعلی را برگزید. پس از ترک شیراز، به خانقاه صفی علیشاه در تهران آمد و در خدمت صفا علیشاه ظهیرالدوله، به سلک دراویش نعمت اللهی پیوست.

اگر بتوان دوره ای را به عنوان دوره معاصر موسیقی ایران دانست، بی شک علی اکبر شیدا یکی از پیشگامان این دوره بوده است. روح الله خالقی در کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» درباره علی اکبر شیدا این گونه گفته که “تنها شاعر تصنیف سازیست که قبل از عارف می شناسیم و عارف هم او را بر خود مقدم دانسته و به نیکی ذکر خیرش را گفته است. شیدا مردی درویش و وارسته بود. مختصر سه تاری می زد و خط نستعلیق را هم خوش می نوشت. آهنگ ها و اشعارش بسیار مطلوب و دلنشین است … با این که اکنون در حدود پنجاه سال از تاریخ سرودن این آهنگها می گذرد، لطف و زیبائی آنها هنوز پابرجاست که هر کس بشنود، بی اختیار مجذوب و مفتون می شود. اینست نمونه شعر و نغمه ای که از دل برآید …”.

از مهم ترین و شناخته شده ترین تصنیف های شیدا، می توان به «امشب شبه مهتابه»، «بت چین»، «دوش دوش»، «کیه کیه در میزنه (عقرب زلف کجت با قمر قرینه)»، «ناوک مژگان» و «سرو خجل» اشاره نمود.

علی اکبر شیدا در سال 1285 خورشیدی، در همان سالی که فرمان مشروطیت به امضا رسید، در تهران درگذشت.