عود یا بربط یک ساز زهی زخمه ای یا مضرابی است، به این معنا که دارای تعدادی سیم است و به وسیله یک مضراب معمولا پلاستیکی نواخته می شود. بربط نام ایرانی این ساز و عود نام عربی آن است.
ساز عود میراث چند هزار ساله ای است که قدمت زیادی در ایران دارد. بر اساس اکتشافات باستان شناسی، سابقه ساخت و استفاده از عود به 5000 سال پیش باز می گردد و شواهد نشان می دهد که 2000 سال پیش سازی مشابه عود نواخته می شده است. پس از گسترش اسلام، نواختن عود در کشورهای عربی و ترک نیز رفته رفته رواج یافت.

عودهای امروزی کاسه ای گلابی شکل و دسته ای نسبتا کوتاه دارند. این ساز معمولا یازده سیم و یازده گوشی (که بر سر پنجه قرار می گیرند) دارد. ساختمان عود به اصطلاح ترکه ای است یعنی کاسه آن از قرار گرفتن ترکه های چوب کنار هم تشکیل می شود. علت آن، کاهش احتمال تَرَک برداشتن کاسه و تسهیل در تعمیر آن است. دیگر اجزای تشکیل دهنده ساز عود، سیم گیر و خرک، صفحه رویی، پل ها، دسته، صفحه انگشت گذاری، سرپنجه و شیطانک می باشد و همان طور که اشاره شده، دارای یازده عدد سیم است. این سیم ها به پنج دسته دو تایی به علاوه یک سیم واخوان به صورت تکی تقسیم می شوند.ترتیب کوک سیم های عود به صورت: جفت سیم اول دو (C)، جفت سیم دوم سُل (G)، جفت سیم سوم رِ (D)، جفت سیم چهارم لا (A)، جفت سیم پنجم سُل (G) و سیم ششم رِ (D) می باشد.

از مشهورترین عود نوازان ایرانی می توان به منصور نریمان (پدر عود ایران)، محمود رحمانی پور، اکبر محسنی، عبدالوهاب شهیدی، مجید ناظم پور، حسین بهروزی نیا، محمد فیروزی و ارسلان کامکار اشاره کرد.