غلامرضا مرشد ورزنده معروف به رضا ورزنده (زاده سال 1305 خورشیدی در کاشان) موسیقیدان و نوازنده سنتور ایرانی است.

استادِ ورزنده، پدرش بود و پس از مهاجرت به تهران به دعوت استاد حسین قوامی در دهه سی خورشیدی و ورود به رادیو، با نوازندگانی چون رضا محجوبی و ابوالحسن صبا، سبک سنتور نوازی خود را اعتلا بخشید. وی در بسیاری از برنامه های گل ها، گل های رنگارنگ، یک شاخه گل، گل های جاویدان و برگ سبز به اجرای سنتور پرداخته است.

ورزنده با سبک و شیوه ‌ای کاملا شخصی سنتور می نواخت و در هنر بداهه نوازی سنتور توانا بود. توجه به جملات آوازی، ریزهای پر، تحرک بسیار در اجرای جمله‌ ها، سونوریته شفاف اما ویژه و خاص از ویژگی ‌های ساز او به ‌شمار می رفت. سنتور او نیز منحصر به فرد بود و اندازه‌ ای متفاوت نسبت به سازهای مرسوم داشت. سنتور ورزنده با سنتورهای دیگر تفاوت داشت و از آنها بزرگتر بود و به جای ۹ خرک، ۱۱ خرک داشت. این سنتور را خود ورزنده و بر اساس آموزه‌ های پدرش ساخته بود. نکتۀ دیگری که سنتورنوازی ورزنده را از دیگران متمایز می‌ کرد استفاده از مضراب‌های قاشقی بود. معمولا سنتورنوازان برای کنترل بهتر مضراب ‌ها گیره‌ ای برای انگشت در آن ها تعبیه می‌کنند اما ورزنده، مستقیم خود مضراب را می گرفت. این مسئله باعث می‌شد تا احتمال افتادن مضراب از دست در سرعت‌ های بالا بیشتر باشد اما در عین حال این امکان را هم فراهم می‌آورد که ورزنده با سرعت بسیار بالا و به اصطلاح خودش رگباری مضراب بزند. از تکنیک‌ های دیگر او انداختن حوله روی ساز و تولید صدایی گرفته و بم از ساز به این طریق بوده است. علاوه ‌بر این ورزنده قادر بوده است که کوک ساز سنتور را در حین نوازندگی تغییر بدهد؛ کاری که از عهدۀ دیگر نوازندگان خارج بوده است. کوک کردن ساز سنتور در شرایط عادی نیز دشوار است و به مهارتی بالا نیاز دارد.

رضا ورزنده در دوم بهمن ‌ماه سال 13۵۵ در حالی که در یک مهمانی مشغول آماده کردن سازش برای نوازندگی بود، دچار سکتۀ قلبی شد و روی سنتور افتاد و در سن پنجاه سالگی، دار فانی را وداع گفت.