داریوش رفیعی در چهارم دی ماه سال ۱۳۰۶ خورشیدی در شهر بم به دنیا آمد. پدر او لطفعلی رفیعی، نماینده مردم بم در چهاردهمین دوره مجلس شورای ملی بود. داریوش برخلاف پدرش علاقه ای به سیاست نداشت و از همان ابتدا زندگی خود را بر اساس هنر برنامه‌ریزی کرد و پس از طی کردن تحصیلات مقدماتی، به دلیل علاقه زیادش به موسیقی تحصیل را رها کرد و به تهران نقل مکان کرد.

در تهران ابتدا با مصطفی گرگین‌زاده (نوازنده ترومپت و آهنگساز و خالق تصنیف بردی از یادم) و سپس با مجید وفادار (آهنگساز و نوازنده ویلن) آشنا شد که حاصل آشنایی داریوش رفیعی با مجید وفادار ضبط ترانه‌هایی ماندگاری مانند: «زهره»، «شب انتظار»، «گلنار» و بسیاری ترانه های مشهور دیگر شد.
وی همچنین با جواد بدیع‌زاده نیز آشنا شد و به ایشان علاقه زیادی پیدا کرد، به‌ طوری‌ که تقریباً عضو دائمی خانواده او بود. صدای داریوش رفیعی منحصر بفرد بود و خیلی زود به شهرت رسید. ایشان در ضربی خوانی نیز مهارت زیادی داشت.

متاسفانه عمر ایشان طولانی نبود و در دوم بهمن ماه سال ۱۳۳۷ زمانی که ۳۱ سال بیشتر نداشت بر اثر بیماری کزاز دار فانی را وداع گفت و در آرامگاه ظهیرالدوله شهر تهران به خاک سپرده شد. از ایشان تصنیف های زیادی به جا مانده که برخی از این تصانیف همچنان بازخوانی می‌شوند. بیشترین همکاری ایشان با مجید وفادار بوده است. مجموعه آثار او با نام «کاروان عمر» به کوشش شهرام آقایی‌پور در سال ۱۳۸۷ به چاپ رسیده‌ است.
یاد و نامش گرامی باد.

تصنیف ” کو آن شبها ” را می شنوید از ساخته های مجید وفادار با ترانه ای از اسماعیل نواب صفا با صدای داریوش رفیعی در دستگاه همایون.