محمدعلی امیر جاهد فرزند عباس‌قلی در سال ۱۲۷۵ ه.خ در تهران متولد شد. او که نخستین فرزند خانواده بود، تحصیلات ابتدایی را در مکتب‌خانه شمس در گذر شیخ صفی‌الدین و مدرسه علمیه در خیابان شنی گذراند و برای تکمیل تحصیلات به دارالفنون رفت و در همین حال تا آغاز جنگ جهانی اول در روزنامه رسمی و جراید آن زمان به کار خبرنگاری و خدمات مطبوعاتی اشتغال داشت و شعر و تصنیف‌های شور‌انگیز٬ با تخلُص «جاهد» می‌ساخت.

او پس از کودتای ۱۲۹۹ به خدمت مجلس شورای ملی درآمد. در سال ۱۳۰۲ بر اثر شهرت تصنیف‌ها و شعرهایش احمدشاه قاجار از وی دعوت کرد و کلمهٔ «امیر» را به تخلص و نام خانوادگی او افزود و از آن پس با نام «امیر جاهد» شناخته شد.

اشعارش بیشتر مضامین میهنی، اجتماعی، عشقی، سیاسی و فلسفی داشت. وی بیش از یکصد سرود و تصنیف ساخته‌است و دو جلد کتاب دارد که جلد اول آن دیوان امیرجاهد در سال ۱۳۳۳ با نت آهنگ‌هایش به چاپ رسیده‌است و جلد دوم آن نیز در مرداد ۱۳۴۹ چاپ و انتشار یافت. دختر محمدعلی امیرجاهد مهین امیر جاهد، همسر محمد معین بود و مهدخت معین، نوه دختری او است در طول تمامی دوران زندگی اش و با آثار فراوانی که تاکنون از وی بر جای مانده، تمامی تصانیف شعر و آهنگ خود او است به جز ترانهٔ «ای نوع بشر» و «تا جوانان ایران» که شعر توسط وی ساخته شده و آهنگ در بیات اصفهان ساختهٔ علی‌اکبر شهنازی است.

در سال ۱۳۰۸ تصنیف‌های او با صدای قمرالملوک وزیری و تار ارسلان درگاهی و مرتضی نی‌داوود بر روی صفحات ۷۸ دور ضبط شد. این آثار شامل تصنیف‌هایی در دشتی (کشور دل)، شور (جان من)، سه‌گاه (امان از این دل)، ماهور (به گردش فروردین)، به یاد درویش‌خان افشاری (در بهار امید) (در ملک ایران)، ماهور چهارگاه (هزاردستان به چمن)، ابوعطا (امان ز هجر رخ یار)، بیات ترک (بهار است و هنگام گشت) و شور (نرگس مست) است. محمدعلی امیرجاهد در سال ۱۳۵۶ در سن ۸۱ سالگی در تهران درگذشت.