غلامحسین بنان (زاده 10 اردیبهشت 1290 در قلهک تهران) خواننده برجسته دستگاهی موسیقی ایرانی است.

پدرش کریم‌خان بنان ‌الدوله نوری و مادرش شرف ‌السلطنه دختر شاهزاده محمدتقی میرزا رکن ‌الدوله برادر ناصرالدین شاه بود. به قولی از وقتی بنان چشم باز کرد، در خانه ‌شان پیانو و ارگ دیده بود. وی در یازده سالگی نزد مرتضی نی‌داود به یادگیری آواز پرداخت. به گفته خود او، فعالیتش را در سال ۱۳۰۶ آغاز کرد و فقط در جلسات خصوصی و در حضور دوستان و آشنایان به صورت حرفه‌ای آواز می‌خواند. استاد بنان از سال ۱۳۱۵ تا ۱۳۲۱ در خیابان ۳۰ متری اهواز ساکن بودند و در آن سال‌ها کارمند اداره ایران بار اهواز بود و از اواخر شهریور ۱۳۲۱ وارد رادیو شد و با همکاری هنرمندانی چون روح‌الله خالقی صدای او به گوش مردم رسید.

بنان از بدو شروع برنامه گل های رنگارنگ، بنا به دعوت داود پیرنیا، با این برنامه همکاری داشت. وی در طول فعالیت هنری خود، حدود ۳۵۰ آهنگ را اجرا کرد که به عنوان نمونه می‌توان از تصنیف های ماندگار «الهه ناز»، «کاروان»، «بهار دلنشین» و «ای ایران»  نام برد. او هم به آواز قدیمی و کلاسیک ایرانی و هم به نغمات جدید و مدرن ایرانی تسلط داشت. برخی بنان را بزرگترین اجراکننده سبک وزیری-خالقی می ‌دانند. او هم چنین در کنار ادیب خوانساری از اجراکنندگان آثار صبا و مرتضی محجوبی بود و به مرکب‌ خوانی و تلفیق شعر و موسیقی مسلط بود. از دیگر فعالیت های استاد بنان، عضویت در شورای موسیقی رادیو، تدریس آواز در هنرستان موسیقی تهران و بنیان‌گذاری انجمن موسیقی ایران بوده ‌است. وی اولین خواننده ایرانی آشنا با خط بین‌المللی موسیقی (نُت) است.
غلامحسین بنان در غروب هشتم اسفندماه ۱۳۶۴ خورشیدی، در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و بر خلاف وصیتش که مایل بود در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شود، در دهم اسفند، در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.